การเป็นแรงงานเพื่อนบ้านมาทำงานในประเทศไทย ไม่ใช่เรื่องง่ายและการเป็นผู้หญิงยิ่งยากไปอีกขั้น
ฟังเสียงแรงงานเพื่อนบ้านหญิงชาวทวาย(เมียนมา) ท่านนี้ ที่ผ่านมาแล้ว ทั้งโควิดทุกระลอก และ 2 รัฐประหาร ไทย 1 เมียนมา 1
ปากท้องของคนในครอบครัวที่ต้องดูแล พร้อมกับการช่วยต่อสู้เพื่อจะได้เห็นประเทศเป็นประชาธิปไตยอีกครั้ง บางทีเหตุผลก็ง่ายๆ คือ จะได้กลับบ้านสักวัน
“At first, I intended to work in Thailand for only 3 years in order to pay off my debts and to save money and start over at home.”
She has been here for 9 years now. Faced with both covid-19 and coup in Thailand and Myanmar.
Hope of returning home were faded.
ตอนแรกตั้งใจจะมาทำงานที่ประเทศไทยแค่ 3 ปี เพื่อปลดหนี้ และเก็บเงินกลับไปเริ่มต้นใหม่ที่บ้าน
ตอนนี้อยู่มา 9 ปีแล้ว
เจอทั้งโควิด19 และรัฐประหารในพม่าและไทย
ยิ่งทำให้ความหวังที่จะได้กลับบ้านจางลง พร้อมกับความตั้งใจหากประเทศพม่าไม่เป็นประชาธิปไตย ก็จะทำงานสู้อยู่ที่นี่
ดิฉันมาอยู่ที่ประเทศไทย ประมาณ 8-9 ปี แล้วค่ะ
วันที่ 1 กุมภาพันธ์ ที่ได้รู้ว่ามีการรัฐประหาร ก็คือจะเป็นลมเลย
นั่งมองกระทะน้ำมันที่เดือด ๆ อยากยก ราดใส่หน้ามินอ่องหล่าย คิดแต่อะไรแบบนี้
ชื่อ ทิ ดา เอ (Thidar Aye) มาจากหมู่บ้านเยแง เมืองทวาย รัฐตะนาวศรี
ดิฉันมาอยู่ที่ประเทศไทย ประมาณ 8-9 ปี แล้วค่ะ
ที่ต้องมาประเทศไทยเพราะที่บ้านเศรษฐกิจไม่ดี เป็นหนี้
ลำบากมาก กับสามีก็ไม่โอเค สามีขี้เมา ก็คิดว่าคงต้องจัดการเอง ก็เลยตัดสินใจมาเมืองไทย
ตอนนั้นสามีบอกว่า เขารับผิดชอบหนี้ให้ไม่ไหว เราก็บอกว่าถ้าไม่ไหว แล้วยังคงเมาแบบนี้ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้
ก็เลยต้องลุกขึ้นมาจัดการเอง ก็เลยแยกทางกันไป
ได้เริ่มเช่าร้าน ขายกับข้าว ตอนนี้เริ่มโอเค หนี้ก็ใช้หมดแล้ว
ตอนแรก คิดว่าจะมาทำงาน ไม่น่าเกิน 3 ปี ทำงานใช้หนี้ให้หมด ใน 2 ปี ส่วนอีก 1 ปีเก็บเงินทุน
แล้วก็กลับบ้านที่ทวาย เป้าหมายเดิมที่มาคือแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้มาอยู่ที่นี่ครบ 9 ปีแล้ว
เริ่มแรกที่ อ.ต.ก. 9 ปีแล้ว ไม่ได้กลับจนถึงตอนนี้ ยิ่งตอนนี้ก็ยิ่งกลับยากไปใหญ่ ไม่ได้กลับเลย
ตราบใดที่พวกเขา ทหาร ยังปกครองประเทศพม่าอยู่ ก็คงไม่กลับแล้ว
วันที่ 1 กุมภาพันธ์ ที่ได้รู้ว่ามีการรัฐประหาร ก็คือจะเป็นลมเลย
ตอนแรกว่าจะกลับเดือนเมษายน 2021 เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว
แต่ดันมีพวกบ้าอำนาจ มารัฐประหารก่อน
ก่อนหน้านี้คุยกับผู้ใหญ่บ้านที่หมู่บ้านว่าถ้าที่โรงเรียนหมู่บ้านต้องการอะไรก็ว่าจะซื้อให้ จะได้ช่วยหมู่บ้าน
แต่พอทหารมีอำนาจยุคเผด็จการ เราจะไม่สนับสนุน เกลือ แม้แต่ถุงเดียว
ช่วงแรก ๆ กินไม่ได้นอนไม่หลับ เดียวร้องไห้ เดียวหัวเราะ ใจพังมาก
ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำอาหารก็ใส่ผิด ต้องเททิ้งทั้งหม้อ
นั่งมองกระทะน้ำมันที่เดือด ๆ อยากยก ราดใส่หน้ามินอ่องหล่าย คิดแต่อะไรแบบนี้
